ഡിസെക്ഷൻ II IV (Φ11)

1902-ൽ ലാംബോട്ട് കണ്ടുപിടിച്ച ബാഹ്യ ഫിക്സേഷൻ ഉപകരണം ആദ്യത്തെ "യഥാർത്ഥ ഫിക്സേറ്റർ" ആണെന്ന് പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നു.അമേരിക്കയിൽ, 1897-ൽ ക്ലേട്ടൺ പാർക്ക്ഹിൽ തന്റെ "ബോൺ ക്ലാമ്പ്" ഉപയോഗിച്ച് ഈ പ്രക്രിയ ആരംഭിച്ചു.എല്ലിനുള്ളിൽ ഘടിപ്പിച്ച മെറ്റൽ പിന്നുകൾ ശരീരം നന്നായി സഹിക്കുന്നുവെന്ന് പാർക്ക്ഹില്ലും ലംബോട്ടും നിരീക്ഷിച്ചു.

കഠിനമായ ആഘാതകരമായ പരിക്കുകളിൽ ബാഹ്യ ഫിക്സേറ്ററുകൾ പലപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്, കാരണം അവ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള സ്ഥിരത കൈവരിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നു, അതേസമയം ചികിത്സ ആവശ്യമായി വരുന്ന മൃദുവായ ടിഷ്യൂകളിലേക്ക് പ്രവേശനം അനുവദിക്കുന്നു.ചർമ്മം, പേശികൾ, ഞരമ്പുകൾ, അല്ലെങ്കിൽ രക്തക്കുഴലുകൾ എന്നിവയ്ക്ക് കാര്യമായ കേടുപാടുകൾ സംഭവിക്കുമ്പോൾ ഇത് വളരെ പ്രധാനമാണ്.

ഒടിഞ്ഞ അസ്ഥികളെ സ്ഥിരപ്പെടുത്താനും വിന്യസിക്കാനും ഒരു ബാഹ്യ ഫിക്സേഷൻ ഉപകരണം ഉപയോഗിക്കാം.രോഗശാന്തി പ്രക്രിയയിൽ അസ്ഥികൾ ഒപ്റ്റിമൽ സ്ഥാനത്ത് തുടരുമെന്ന് ഉറപ്പാക്കാൻ ഉപകരണം ബാഹ്യമായി ക്രമീകരിക്കാൻ കഴിയും.ഈ ഉപകരണം സാധാരണയായി കുട്ടികളിലും ഒടിവിനു മുകളിലുള്ള ചർമ്മത്തിന് കേടുപാടുകൾ സംഭവിക്കുമ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്നു.